Μία πρόσφατη έκθεση του Ινστιτούτου για το Μέλλον, σε συνεργασία με την
Dell, προβλέπει ότι το 85% των θέσεων εργασίας που θα είναι διαθέσιμες το 2030
δεν έχουν εφευρεθεί ακόμη.
Μέχρι και το τέλος του 2019 ήμασταν σε μια ομαλή εργασιακή ροή – λίγο ή
πολύ. Είχαμε ασφαλώς κάποια σκαμπανευάσματα, είχαμε την χρηματοοικονομική κρίση
του 2008-2009, αλλά αυτό που συνέβη μετά το ξέσπασμα της πανδημίας στις αρχές
του 2020 δεν το είχαμε ξαναζήσει. Ήταν σαν να ήμασταν μέχρι εκείνη τη στιγμή σε
ένα βαρκάκι και ξαφνικά να βρεθήκαμε εν μέσω πρωτόγνωρης θύελλας.
Μετά ακολούθησαν και άλλα: ο πόλεμος στην Ουκρανία, η ενεργειακή κρίση, η
ένταση της κλιματικής κρίσης, η απότομη επαφή με την ψηφιοποίηση, η εισβολή της
τεχνητής νοημοσύνης στον τρόπο που σκεφτόμαστε και δουλεύουμε (τρανό ορόσημο η
καθιέρωση του ChatGPT τον Νοέμβριο του 2022).
Χρησιμοποιώντας την αναταραχή που ζήσαμε και ζούμε σαν τηλεσκόπιο,
κοιτάζουμε μέσα από τον φακό για να δούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον και πώς
μπορούμε εμείς να είμαστε πιο… futureproof.
Ο ρόλος των ηγετών αλλάζει: πλέον οι λεγόμενοι ηγέτες δεν είναι απλώς αυτοί που
«μας παίρνουν από το χέρι μας δείχνουν τον δρόμο». Είναι αυτοί που φτιάχνουν
τον δρόμο.
·
Αυτοί που βλέπουν τις λακούβες και τις καλύπτουν ή μας μαθαίνουν να τις
καλύπτουμε μόνοι μας.
·
Αυτοί που καλούνται να πάρουν αποφάσεις χωρίς να έχουν στη διάθεσή τους όλα
τα δεδομένα. Αυτό ίσως σας φαίνεται περίεργο. Βρισκόμαστε σε μια datadriven
εποχή όπου όλα υπολογίζονται με βάση τα διαθέσιμα δεδομένα, όμως ταυτοχρόνως
γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι αστάθμητοι παράγοντες καραδοκούν παντού. Άρα οι
ηγέτες πρέπει μερικές φορές να σχεδιάζουν μια πορεία χωρίς να έχουν όλα τα
δεδομένα.
·
Αυτοί που λειτουργούν το ίδιο καλά και σε ψηφιακό περιβάλλον. Που ξέρουν να
χειρίζονται άψογα βασικά ψηφιακά εργαλεία, και μπορούν την ίδια στιγμή να
κάνουν ένα live broadcasting και να εντοπίζουν tech errors στην εταιρεία τους.
·
Αυτοί που έχουν λίγη περισσότερη ενσυναίσθηση από τους άλλους. Σας φαίνεται
ρομαντικό; Δεν είναι! Θα είναι πολύ περισσότερο επιτυχημένοι ως ηγέτες όσοι
έχουν τις συναισθηματικές κεραίες τους ανοικτές για να βλέπουν πότε ένας
συνάδελφός τους έχει κουραστεί περισσότερο από το αναμενόμενο (το λεγόμενο
burnout), πότε κάποιος δεν νιώθει καλά στη δουλειά του, πότε κάποιος έχει χάσει
το μεράκι και το πάθος του. Και στοίχημα για τον «ηγέτη» είναι όχι μόνο να
αντιμετωπίζει τέτοια φαινόμενα, αλλά να τα προλαμβάνει κιόλας.
·
Αυτοί που αντιλαμβάνονται ότι παίζουν ζωτικό ρόλο στον βαθμό ικανοποίησης
των υπόλοιπων εργαζομένων. Άλλωστε όπως πλέον φαίνεται, οι εργαζόμενοι δεν
εγκαταλείπουν δουλειές, εγκαταλείπουν κακούς ηγέτες και managers.
·
Αυτοί που διαμορφώνουν ένα όραμα. Χωρίς όραμα κανείς δεν μπορεί να σας
ακολουθήσει. Γι’ αυτό και εμείς ρωτήσαμε όλες τις εταιρείες που συμμετέχουν
στον φετινό Οδηγός Καριέρας ποιο είναι το όραμά τους για το μέλλον. Δείτε τι
μας απάντησαν στις σελίδες 20-67.
·
Αυτοί που ξέρουν να διοικούν όχι μόνο τους άλλους αλλά και τον εαυτό τους.
Θέτουν στόχους όχι μόνο για την ομάδα τους, αλλά και για τους ίδιους και
δείχνουν προσήλωση στο να τους πετύχουν. Δεν γίνεται να είσαι ηγέτης όταν έχεις
αξιώσεις μόνο από τους άλλους και όχι από εσένα τον ίδιο.
·
Αυτοί που αξιολογούν με βάση τα αποτελέσματα και όχι με βάση τις
εργατοώρες. Κάποτε οι ηγέτες έβλεπαν πόσες ώρες είσαι στο γραφείο. Πλέον πρέπει
να έχουν το κριτήριο να καταλαβαίνουν ότι η φυσική (ή ψηφιακή) παρουσία των
εργαζομένων τους δεν είναι το ζητούμενο, αλλά η ικανότητα των εργαζομένων να
είναι αποδοτικοί.
· Και τέλος, αυτοί που χρησιμοποιούν τη δύναμη της επιρροής, όχι της επιβολής. Η έννοια του ηγέτη που βασίζεται στη δύναμη της θέσης του είναι ήδη παρωχημένη, και στα χρόνια που έρχονται θα γίνει ακόμα πιο απαρχαιωμένη. Η ηγεσία δεν βασίζεται στο τι περιμένω οι άλλοι να κάνουν, αλλά πώς τους παρακινώ, πώς τους εμπνέω και πώς τους επηρεάζω δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα.